Elementem polityki ekspansywnej była również próba wprowadzenia nart do sieci sprzedaży. Alpinus poszukiwał nowych nisz rynkowych, chciał zwiększyć kompleksowość oferty.
Rozwój Alpinusa wymusił „zbudowanie” odpowiedniej infrastruktury produkcyjnej. W tym celu zbudowano siedzibę firmy, kupiono zakłady produkcyjne oraz przerzucono część produkcji na Daleki Wschód. Decyzja o przenoszeniu produkcji na Daleki Wschód nie byłaby możliwa, gdyby nie paradygmat, że Alpinus jest firmą, której nadrzędnym celem jest prowadzenie działalności związanej z szeroko rozumianą sprzedażą, a nie produkcją. Kolejnym elementem „infrastruktury” firmy mieli być zatrudnieni z zewnątrz menedżerowie. Do wyborów kształtujących wyjątkowość Alpinusa można zaliczyć:
– budowę własnej sieci sklepów firmowych – w ciągu czterech lat firma stworzyła w Polsce i za granicą sieć ponad 100 takich sklepów: jest to działanie pionierskie, gdyż żaden z europejskich producentów outdo- oru nie ma własnej sieci sprzedaży:
– budowę systemu planowania zamówień – żadna z firm w Polsce i chyba nikt na świecie nie ma takiego systemu zarządzania.
Wyborem, który powstał na styku dominującego paradygmatu oraz realizowanej strategii, było wprowadzenie normy jakości ISO 9001. Świadomość własnej pozycji jako firmy dużej, jednej z najlepszych na świecie, w pewnym sensie wymuszała na niej, na kierownictwie wyższego szczebla przyjęcie normy jakości, która będzie tę pozycję potwierdzała. Najlepsze firmy mają przyznane normy, więc i Alpinus musi taką mieć. Jest to element budowy unikatowości firmy, gdyż żaden europejski producent sprzętu outdoorowego takiej normy nie posiada. Z drugiej strony jest to bardzo pragmatyczne działanie – ułatwia ekspansję na rynkach zachodnich oraz porządkuje, usprawnia system zarządzania.
Leave a reply