W przedsiębiorstwach skomcrcjonalizowanych, w których kapitał zagraniczny ma większość akcji, występuje wśród pracowników poczucie braku stałości pracy ze względu na podejmowane działania zmierzające do racjonalizacji zatrudnienia. Główne działania, które w istocie mają charakter humanizacyjny, skierowane są na stwarzanie zdrowych i bezpiecznych materialnych warunków pracy, organizację pracy, systemy wynagradzania związane z efektami pracy oraz zabezpieczenie warunków socjalnych.
Przedsiębiorstwa państwowe są obecnie na etapie wyboru formy własności, co w znacznym stopniu komplikuje ich sytuację ekonomiczną i perspektywy rozwoju. Zakres partycypacji pracowników poprzez rady pracownicze i związki zawodowe jest na ogół znaczny. W praktyce oznacza to swoistego rodzaju dualizm władzy. Ponadto zagrożenie bezrobociem oraz często brak szans rozwojowych firmy rzutuje na stosunki międzyludzkie, tworząc sytuacje konfliktogenne. Pak więc czynniki determinujące proces humanizacji pracy (techniczne, ekonomiczne, społeczne i organizacyjne) są wyraźnie niekorzystne. W takiej sytuacji należy założyć, że jeżeli nie nastąpią istotne zmiany prawodawcze dotyczące stosunków przemysłowych we wszystkich formach własności, to można postawić hipotezę, iż w ciągu najbliższych dziesięciu lat humanizacja pracy w przedsiębiorstwach będzie funkcjonować jako idea.
Dokonywanie zmian w systemie pracy w warunkach transformacji gospodarczej jest zjawiskiem nieuchronnym i koniecznym. Jednakże mimo że zmienność jest atrybutem rozwoju, a więc procesem naturalnym, jest ona opóźniana, hamowana, a nawet blokowana. Wszelkie instytucje wykazują oporność wobec zmian, która tkwi w ich strukturach organizacyjnych (formalnych i nieformalnych) utrwalonych w sposobach produkcyjnego zachowania się ludzi, a przede wszystkim w cechach psychologicznych członków danej społeczności i systemach ich wzajemnych interakcji.
Leave a reply