Wprowadzenie gospodarki rynkowej w lalach dziewięćdziesiątych zostało odczytane jako przywrócenie inwestycyjnego aspektu wyższego wykształcenia w skali indywidualnej. Rachunek makroekonomiczny z wiciu względów (głównie z powodu zatrudniania dużych grup wysoko wykształconych pracowników w tzw. sferze budżetowej, gdzie płace są nadal bardzo niskie) nie potwierdza tej tezy. Sytuacja jest inna w sektorze prywatnym, gdzie już występuje duże zróżnicowanie dochodów, a wysokie zarobki ma kadra kierownicza – przeważnie wysoko kwalifikowana.
Zmienia się struktura zatrudnienia i, co istotne, powstaje zapotrzebowanie na nowe kwalifikacje i zawody, choć jednocześnie maleje znaczenie wielu dotychczasowych zawodów i związanej z nim dotychczas kadry. W warunkach nasilającego się bezrobocia i wzrostu znaczenia kryterium efektywności pracy, rola wykształcenia zawodowego na poziomie wyższym zaczyna zdecydowanie wzrastać. Zwiększa ono istotne szanse uzyskania pracy i większych dochodów zwłaszcza dla pracujących w sektorze prywatnym. Coraz liczniejsza jest grupa ludzi skłonna do inwestycji edukacyjnych – obok coraz liczniejszych szkól prywatnych, również uczelnie państwowe organizują na coraz szerszą skalę odpłatne kształcenie zaoczne i wieczorowe na tych kierunkach, które znajdują chętnych, tj. rokują absolwentom szanse uzyskania pracy.
Proces wzrostu liczby studentów w skali kraju coraz, wyraźniej łączy się ze spadkiem udziału nakładów na szkolnictwo wyższe w budżecie państwa. Już to można uznać za wskaźnik prywatyzacji szkolnictwa wyższego – nie chodzi tu tyle o aspekt instytucjonalny, ile o finansowanie studiów w coraz, to większym stopniu przez samych zainteresowanych i ich rodziny. Zmienia się optyka oceny opłacalności kształcenia na poziomie wyższym ze społecznej na indywidualną.
Leave a reply