Zmiany dominującej logiki (tj. pojawienie się nowej kategorii: pracownicy to twórcy sukcesu i zwiększony nacisk na pragmatyzm oraz relatywny spadek znaczenia oportunizmu) szczególnie wyraźnie zaznaczają się w zmianie konfiguracji jaka zaszła pomiędzy etapem I i II. Od tego czasu (etap III) do konfiguracji firmy dołączane są czynności (wzajemnie wzmacniające się), które są konsekwencją wcześniej podjętych wyborów (rozwój współpracy międzynarodowej) lub rozwoju sytuacji na rynku (coraz większe inwestycje w badania syndykatowe generujące coraz większą część obrotów na rynku). System czynności firmy pomiędzy etapem II i III został znacznie wzbogacony, jednak założenia strategiczne nie uległy zmianie.
Dominująca logika kształtuje konfigurację firmy, która z kolei ukazuje, czy system czynności podejmowanych przez firmę, powstały w trakcie jej rozwoju, zapewnia jej przewagę nad konkurentami, czy nie. Jeśli ewoluuje (osoby tworzące dominującą logikę potrafią czerpać korzyści z nowych doświadczeń, poszerzając paradygmat, dodając nowe założenia i rezygnując z innych), to pomija się potencjalne zagrożenie wynikające z utrwalania się jej niekorzystnych elementów, do czego najczęściej dochodzi w efekcie stosowania błędnego wzorca lub niestosownych w danej sytuacji heurystyk. W przypadku zmian zachodzących w otoczeniu lub pojawiających się kryzysów organizacyjnych zmiana na poziomie dominującej logiki jest często konieczna, gdyż w przeciwnym razie utrwalony wzorzec w najlepszym wypadku hamowałby rozwój organizacji, jeśli nie doprowadziłby do jej zmarginalizowania. Dominująca logika jest więc kolejną koncepcją tłumaczącą sukces lub przeciętność organizacji.
Leave a reply