Podsumowując wyniki analizy tabel płac zasadniczych, należy stwierdzić, że początkowy okres transformacji gospodarczej pociągnął za sobą stosunkowo niewielkie przekształcenia układu tych tabel. Najważniejsza zmiana w badanych przedsiębiorstwach polega na zwiększeniu pionowej rozpiętości tabel stawek płacowych pracowników na stanowiskach nierobotniczych, co wynika z przyznania pracownikom najwyżej zaszeregowanym i pełniącym naczelne funkcje kierownicze uprawnień do wynagrodzenia wysoko przekraczającego poziom przeciętny.
Największe zastrzeżenia budzi, utrzymujące się w większości badanych przedsiębiorstw, zjawisko zbyt szerokiego nakładania się tych samych stawek płac zasadniczych w różnych kategoriach zaszeregowania. Sytuacja, w której pracownicy o niskim i wysokim zaszeregowaniu mogą otrzymać taką samą stawkę wynagrodzenia zasadniczego, świadczy o oderwaniu tabeli płac od taryfikatora kwalifikacyjnego, a tym samym o destrukcji całego systemu taryfowego.
Przechodząc do analizy pozostałych – poza wynagrodzeniem zasadniczym – obligatoryjnych składników płacowych regulowanych przez porozumienia zakładowe, wypada przypomnieć, że zgodnie z powołaną już ustawą z 1984 r. obejmują one przede wszystkim dodatki za pracę w godzinach nadliczbowych, w porze nocnej oraz w warunkach szkodliwych dla zdrowia, szczególnie uciążliwych i niebezpiecznych1 . Stosownie do wymogów ustawy, wszystkie te dodatki występowały w badanych przedsiębiorstwach zarówno w 1988 r., jak i w 1992 r., przy czym jednak sposób ich obliczania, pozostawiony do decyzji zakładu pracy, nie był ujednolicony i niemal we wszystkich przypadkach uległ w badanym okresie zmianie: ilustruje to tabela 3 (s. 40).
Podstawa obliczenia stawka naj- stawka zasze- stawka zasze- stawka najniż- stawka stawka zasze- bez zmian niższego za- regowania regowania szego za szeregowa- regowania szeregowa-nia osobistego osobistego wynagrodzeniai nia osobistego osobistego w przed- w gospodarce siębiorstwie
Leave a reply