Jak wiadomo, podstawowymi instrumentami systemu płac, stosowanymi w praktyce do realizacji motywacyjnej funkcji wynagrodzeń, są system taryfowy i formy płac7. Nie wchodząc szczegółowo w złożoną problematykę budowy tych instrumentów, należy zwrócić uwagę na dwie zasadnicze kwestie:
– budowa systemu taryfowego, określającego strukturę płac zasadniczych – powinna być oparta na wynikach analitycznego wartościowania pracy,
– forma płac, która określa sposób obliczenia wynagrodzenia poszczególnych pracowników – powinna być dostosowana do rodzaju wykonywanych zadań oraz warunków ich realizacji, a przy tym na tyle prosta i przejrzysta, aby dla przeciętnego pracownika była zrozumiała i umożliwiała mu kontrolę wpływu swego postępowania na wysokość otrzymywanego wynagrodzenia. –
Jednoczesne spełnienie tych postulatów nic jest łatwe, toteż przebudowa istniejących już i stosowanych w praktyce systemów plac, często nic spełniających należycie swojej funkcji motywacyjnej, wymaga wysiłku i czasu. Niemniej transformacja gospodarki domaga się przespieszenia tego procesu. Celem dalszej części opracowania jest udzielenie odpowiedzi na pytanie, czy i jakie zmiany w zakładowym systemie wynagradzania wystąpiły w przedsiębiorstwach przemysłowych w początkowym okresie transformacji, tzn. w latach 1990 – 1992. Próba odpowiedzi na to pytanie będzie oparta na kładzie czterech przedsiębiorstw przemysłowych położonych na terenie Poznania .
Leave a reply