Początki rynku kosmetycznego sięgają lat 80., kiedy na rynek weszły polskie firmy prywatne (Eris, Soraya, Dax Cosmetics, Ziaja, Oceanie, Kolastyna). Konkurencję stanowili wówczas państwowi monopoliści spod znaku Polleny (Pollena – Ewa, Pollena – Lechia, Pollena – Malwa, Pollena – Uroda). W niewielkim stopniu powstawały tzw. firmy polonijne, których produkcja skutecznie wypełniała rynkowe braki. Reprezentowane były przez takie firmy jak Comindex, Catzy oraz Inter Fragrances. Znaczącą pozycję na polskim rynku kosmetycznym uzyskała firma Inter Fragrances wraz z siostrzaną firmą Oceanie z Gdańska. Bardzo mały procent rynku stanowiły firmy na licencji zachodnich firm kosmetycznych. Do dziś przetrwały z nich Mincer Mona Lisa Cosmetics oraz Global Cosmed.
Większość prywatnych firm zaczynała bardzo podobnie – od niewielkiej produkcji w chałupniczych warunkach. Startowały one z reguły z bardzo małym kapitałem, co prawda na mało wtedy zatłoczonym rynku. Niezachwianą pozycję utrzymywali państwowi potentaci z uprzywilejowanym dostępem do brakujących wówczas surowców.
Transformacja ustrojowa lat 90. wymusiła duże zmiany w strukturze uczestników rynku kosmetycznego. Pojawiły się międzynarodowe koncer- ny chemiczne i kosmetyczne wraz ze swoimi sztandarowymi markami, które w czasach PRL były dostępne jedynie w Peweksie lub Baltonie (Unilever, Cussons, Henkel, Beiersdorf, L’Oreal, Johnson & Johnson), Ekspansję światowych potentatów ułatwiły ogromne środki na reklamę oraz inwestycje kapitałowe. Koncerny wzmacniały swoją pozycję na rynku poprzez zakup większościowych udziałów w fabrykach spod znaku Polleny (Unilever w Pollenie Bydgoszcz, Henkel w Pollenie Racibórz, Cussons kupił warszawską Pollenę Urodę, a Beiersdorf poznańską Pol- lenę-Lechię). Część koncernów zainwestowała w budowę własnych fabryk, często rozpoczynając produkcję dla całego regionu w Europie Środkowowschodniej np. Procter & Gamble, Colgate Palmolive, Oriflame, Avon. Dla polskich firm był to bodziec do tego, aby zrewidować swoje dotychczasowe plany.
Leave a reply