Alpinus etap I (1990-1994)

Ewolucję dominującej logiki należy rozpocząć od scharakteryzowania polskich współudziałowców. Były to osoby, które:

– były dobrze znane w międzynarodowym środowisku górskim i miały na swoim koncie duże sukcesy wspinaczkowe: miały wielu przyjaciół na całym świecie, z którymi wspólnie wspinały się w Himalajach: nawiązały wiele znajomości z firmami produkującymi sprzęt outdoorowy, które sponsorowały ich wyprawy wspinaczkowe:

– potrzebowały dużych wyzwań – np. po raz pierwszy w historii zdobyć wszystkie czternaście ośmiotysięczników w ciągu jednego roku:

– pragnęły prowadzić działalność gospodarczą, chociaż nie miały pomysłu,co ma być jej przedmiotem: ich doświadczenie w biznesie było niewielkie – w ramach klubów wysokogórskich zajmowali się pracami na wysokościach:

– doskonale znały, jako użytkownicy, zachodni specjalistyczny sprzęt outdoorowy, jednak droga od znajomości sprzętu od strony użytkowej do znajomości metod i technik jego produkcji jest daleka.

Decyzję o współpracy z von Dewitzem można uznać za bardzo odważną, gdyż Polacy mieli zajmować się zupełnie obcą im działalnością, i to na szeroką skalę. W krótkim czasie musieli zgromadzić kapitał na pokrycie swoich udziałów w tworzonej spółce, w której posiadali tylko 49% udziałów, oraz zbudować przedsiębiorstwo od podstaw. Po kilku miesiącach zarządzali spółką, która zatrudniała kilkadziesiąt osób.

W tym miejscu nasuwają się pytania: dlaczego Polacy od razu wiązali się z partnerem którego słabo znali? Dlaczego nie zaczynali sami, aby dopiero w wyniku ewolucji związać się z obcym partnerem? Dlaczego podjęli tak duże ryzyko? Niewątpliwie współpraca z Niemcem dawała ogromne szanse, jednak wiązała się również z bardzo dużym ryzykiem. Początkowy paradygmat można scharakteryzować następująco:

– Współpraca z Niemcem upraszczała sposób konceptu a li z acj i biznesu. Najważniejsza była realizacja bieżących zamówień z Niemiec, Firma musiała się skupić na jakości i terminowości produkowanych wyrobów.

– Branżę, w której działali, postrzegali jako bardzo specjalistyczny sprzęt outdoorowy, który stanowi niewielki procent globalnego rynku outdoorowego.

Od 1991 roku realizowane jest założenie, że Alpinus będzie firmą specjalistyczną, niszową na rynku polskim i zagranicznym. Założenie to wynika z przyjętego paradygmatu branży. W połowie roku 1992 rozpoczyna się eksport wyrobów Alpinusa do Szwajcarii i Francji. Z jednej strony było to naturalną konsekwencją strategii penetracji rynków niszowych, z drugiej zaś może świadczyć o tym, że popyt na polskim rynku na wyroby specjalistyczne był zbyt mały. Istotne jest, że Alpinus – zamiast zmienić paradygmat swojej działalności – poszukiwał nowych rynków zbytu.

Leave a reply

You may use these HTML tags and attributes: <a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>